Па Менску скачуць пацукі,
За імі шныраць вахлакі,
А скураныя хлопчыкі
Пьюць каньякі зь сіропчыкам.
Па ліхтарах страляе танк,
Квітнее рэкэцёрскі банк,
А белыя каўнэрыкі
Ядуць вачмі Амэрыку.
Па вечарах гудзіць гатэль:
Б'юць грудзі трапна, усе ў цэль.
У іх паперкі цьвёрдыя,
Таму й швайцары гордыя.
Па вуліцы ідзе паэт,
«Жанэт» рыфмуе ён з «клязэт»,
Рыфмуе ён «гармонію»
Зь «дзяржаўнай філярмоніяй».
Насустрач – з ружамі яна…
Паэт зьбялее, бы сьцяна,
Ня ў сілах схамянуцца
Ад гэткага паскудзтва.
І рушыць зноў далей паэт,
І ўжо прыдумае: «Клязэт –
Ёсьць мадэрновы пісталет,
Дзе ўвесь сышоўся клінам сьвет,
Дзе той шчасьлівы, хто білет
Назад ніколі не бярэ…»
Пах руж няўлоўны на стале.
1992
|
|
